زیرگنبد گلر غیر از خدا هیچ کس نبود - سلامت و زیبایی

به گزارش سلامت و زیبایی، سیدامیرحسین عظیمی- خبرنگار: در 75 کیلومتری غرب نیکشهر در مرکز بلوچستان به سمت شهر بِنت حرکت کردیم. بعد از آن 50 کیلومتر را با موتورهای اصطلاحاً شکاری ساعت ها در کوه و کمر رفتیم تا به گَلُر رسیدیم. جایی که در آن گویی غیر از خدا هیچ کس نبود؛ یکی از روستاهای کپرنشین سیستان و بلوچستان که این روزها با کم آبی هم دست و پنجه نرم می نماید.

اداره کل امور عشایر سیستان و بلوچستان برآورد نموده، قهر فراگیر طبیعت در چند سال گذشته موجب شده عمده عشایرنشینان این استان یکجانشین شوند. عشایری مانند گَلُری ها که تا همین چند وقت پیش ییلاق، قشلاق کردن زندگی شان بود، حالا نه آبی برای ییلاق کردن مانده و نه هوایی برای قشلاق. عشایر ناتوان از زندگی به امید آن که به آن ها خدمت رسانی روستایی گردد، در کوه و کمر ماندگار شده اند، اما کسی تاکنون به دادشان نرسیده است.

دهیار دهستان سرگوَست که گَلُر بخشی از آن است، می گوید: یکجانشین شدن گلری ها و تشکیل این روستا حرف یک سال و 2 سال نیست، خیلی سال است که این عشایر این جا بدون هیچ امکاناتی ساکن شده اند، به این امید که به آن ها خدمت رسانی گردد. عیسی پوربلوچ در گفت وگو با سلامت و زیبایی می افزاید: خدا را شکر با بارش های سال جاری، این روستا سرسبز شده و روستاییان می توانند اندک دام و احشام خود را نگه دارند وگرنه اگر همین بارش خدا هم نبود روستاییان نمی توانستند به هیچ چیز دلخوش نمایند. حدود 200 نفر از کوه نشینان این روستا در کپر زندگی می نمایند، کپرهایی که مردم با چوب و گِل و هرچه در بیابان و کوه پیدا نموده اند، ساخته اند؛ آن ها از هر شاخصی که برای زندگی یک انسان ضروری است محروم اند؛ مدرسه و خانه بهداشت ندارند، برق و آب و جاده هم برایشان آرزو است.

• جوی آب راکد

منبع آبی که می خورند و می شویند و به دام و احشامشان می دهند یک جوی آب راکد است؛ حتی هوتگ را هم ندارند که گودال های دست ساز آب است در روستاهای محروم جنوب بلوچستان برای تأمین آب. در توصیف همین منابع آبی غیربهداشتی محمدنعیم امینی فرد، رئیس مجمع نمایندگان سیستان و بلوچستان در مجلس، که خود یک پزشک است پیش تر گفته بود: از آن جایی که هزاران روستای بلوچستان شبکه آب بهداشتی ندارند، خطر یک اپیدمی فراگیر عفونی روستاییانی را که از منابع غیر بهداشتی و مشترک آب استفاده می نمایند، تهدید می نماید. امینی فرد هشدار داده بود: با توجه به وجود کانون های آندیمیک بیماری هایی مثل التور، وقوع شعله وری و اپیدمی بیماری های عفونی روده ای دور از ذهن نیست و خطر قریب الوقوعی است. در مرکز و جنوب استان عملاً امکان شیوع بیماری های عفونی مخصوصاً بیماری های روده ای خیلی بالاست.

• چگونگی زایمان زنان در روستا

با این حال دهیار می گوید: همین آب هم برای ما نعمت است. اگر تمام گردد باید با الاغ و چهارپا به کوه و کمر بزنیم تا قطره آبی برای گذران زندگی پیدا کنیم. نوزادان گَلُر در همین کپرها با همان روش های قدیمی زایمان به دور از چشم پزشک و پرستار و بهورز به جهان می آیند. از یکی از روستاییان که دختر 4 ماهه اش را بغل نموده است می پرسیم چگونه این دخترک به جهان آمده و او پاسخ می دهد: به هزار بدبختی در همین کپر. این جا غیر از خدا هیچ کس نیست که به دادمان برسد.

• دست بلند خیران

دولت هرچند دستش مانند همواره در خدمت رسانی کوتاه است، خیران دست بلندی برای رسیدگی به کپرنشینان گلری داشته اند. خیریه جمعیت امداد دانشجویی امام علی (ع) جای پای نهادهای خدمت رسان و امدادرسان گذاشته و تا حد توانش خلأها را پر نموده است. دهیار دهستان سرگوَست می گوید: جمعیت امداد دانشجویی تاکنون چندین بار بسته های غذایی میان روستاییان توزیع نموده اند تا حداقل اهالی از سوءتغذیه نجات پیدا نمایند. عیسی پوربلوچ می افزاید: همچنین یک مدرسه توپی هم قرار است به همت یک گروه خیری در روستا ساخته گردد. باورتان می گردد در این دمای 48 درجه ای بلوچستان، هنوز هموطنان ما در کپر زندگی می نمایند؟ باورتان بگردد چون این جا گلر است، جایی که غیر از خدا هیچ کس نیست!

• مسائل بیماران برای دسترسی به پزشک

دهیار دهستان سرگوَست که گَلُر بخشی از آن است، می گوید: نبود راه های دسترسی موجب شده هیچ مقام دولتی ای پایش به این جا باز نگردد. آنها باید سوار بر موتورهای شکاری ساعت ها به کوه و کمر بزنند تا به گَلُر و کپرنشینانش برسند؛ البته وعده داده اند برق رسانی می نمایند. آب هم که حتی اگر بخواهند با تانکر مانند دیگر روستاهای فاقد شبکه بلوچستان برایمان بیاورند، تانکر نمی تواند به کوه و کمر بزند. عیسی پوربلوچ، دهیار، درباره اینکه اگر کسی مریض و مجبور گردد به بیمارستان و درمانگاه شهر برود باید چه کار کند؟ وی می گوید: با هزار بدبختی، با موتور و الاغ باید مریض بدحال را تا جایی که به پزشک دسترسی هست ببریم. باورتان می گردد هنوز روستاییانی هستند که با الاغ به شهر می روند!؟